KalaPattar i zejście do Pangboche

Rano było powtórka z wczoraj. Obudziliśmy się o 5-tej po to żeby zobaczyć chmury i mgłę przykrywającą wszystko. Kimaliśmy i graliśmy w karty prawie do 8-mej i zobaczyliśmy, ze coś się rozjaśnia. Znowu popędziliśmy w kierunku Kala Pattar (jeśli można mówić o pędzeniu przy takim oddechu), rezygnując ze śniadania i dogadując się z gościem z GH-u, ze do 11-tej znikniemy. Everest zobaczyliśmy, ale nie ze szczytu, bo mnie niestety dopadła osławiona choroba wysokościowa. Po prostu płuca i nogi odmawiały i posłuszeństwa. W połowie drogi spotkalismy NZ-ów, którzy wcześnie rano poszli na szczyt i spedzilikilka godzin podziwiając widoki. Powiedzieli nam, ze ze szczytu nic nie widać ze względu na mgłę.
Zrobiliśmy zdjęcia , pogadaliśmy chwilę i zeszlismy na dół. Tu pożegnaliśmy się obiecując sobie spotkanie w UK. W GH ciągle czułam się bardzo źle, tak ze Cezary musiał spakowac mój plecak. Zupa czosnkowa i ziemniaki postawiły mnie odrobinę na nogi, na tyle, ze dałam rady jakoś z plecakiem iść.
Okazało się, że schodzenie rzeczywiście mi służy. Za Lobuche weszliśmy w paskudną mgłę z mżawką która ograniczała widoczność do kilku metrów. W dolinie przed Periche szło się juz trochę łatwiej. W wiosce jest piekarnia, w której wypiliśmy gorące kakao. Ponieważ dobrze się nam szło doszlismy do Pangboche , do GH Namaste poleconego nam przez dziwczynę z Izraela poznaną w Gorak Shep.
Tutaj wzieliśmy pierwszy od 6-ciu dni prysznic (wężyk z gorącą wodą szedł z garnka z kuchenki po drugiej stronie sciany). Rozkoszujemy się wyczuwalnym ciepłem z kominka w towarzystwie pary niemiecko-farncuskiej. Po raz kolejny odczuliśmy radość z faktu, ze nie przydarzyła się nam żadna biegunka (tfu tfu). Im się przydarzyła i musieli oddzielić się od grupy, żeby odchorowac i dojść do formy.

Zdjęcia (13)

Komentarze (0)